Белорусский поэт Микола Метлицкий перевел стихотворение китайца Гао Мана, посвященное классику казахской литературы Абаю. 

Представляя в Созвучии стихотворение Гао Мана об Абае, хотел бы несколько слов сказать о самом авторе. Гао  – полпред советских или теперь уже постсоветских национальных литератур в Китае. Он один сделал столько, что и десятерым его труды не поднять. Гао Ман перевел на китайский многие произведения А. С. Пушкина, А. Ахматовой, Т. Шевченко, М. Танка... Перевел повесть "Цинковые мальчики" Светланы Алексиевич, когда еще и близко в связи с возможным присуждением Нобелевской премии ее имя не возникало. Гао Ман – автор многих картин и рисунков, посвященных писателям разных стран мира. Он нарисовал и белорусских литераторов – Я. Коласа, Я. Купалу, В. Быкова, С. Алексиевич, Н. Гальперовича... 

Абай – классик казахской литературы – заинтересовал Гао Мана уже в 1990-е гг. Тогда и родилось стихотворение, посвященное казахскому просветителю. Тогда и появился каллиграфический портрет Абая, исполненный Гао Маном. 

Не случайно переводчиком выступил Микола Метлицкий, который за несколько лет перед этим выступил с переводом книги Абая на белорусский – "Степной простор" ( Минск, 2010). 

Алесь Карлюкевич

На «Созвучии»: Гао Ман и Микола Метлицкий

Гао Ман. Абаю

Калі развеюцца начы туманы?

Праясніцца выша нябёс

Над стэпамі Казахстана?

Абай, ты сабраў кветкі слёз

І горкія плады ў народзе,

Сплятаў вершаў вянкі,

Пеў гімны жывыя свабодзе,

Музыкай агучыў вякі.

Голас рабоў уздымаў высока,

Дапамагаў ім у барацьбе.

Самым вячыстым, смелым крокам

Мужнасць ішла да цябе.

Марыў, каб свет жыў справядліва,

Паўсюд былі прыгажосць, дабрыня.

Скалы нямыя і хвалі імклівыя

Сэрцам гарачым жадаў абняць.

Сагрэўшы народ агнём асветы,

Слова і музыкі жывую брую

Пакінуў, свет пакідаючы гэты,

Рушачы ў зорную Вечнасць сваю.

Кружацца зоркі. І месяц светлы

Небам за імі ідзе ў цішы.

І птушка сэрца твайго прыветна,

Спеўнагалоса крыляе ў вышы.

І анямелыя сэрцаў струны

Рэхам табе адгукнуцца змаглі.

І пошуг вясны адвечна юны

Палае красою вольнай зямлі.

І людзі, волі пачуўшы вецер,

У наступе новых, радасных дзён

Выйшлі сівога цябе прывеціць,

Слова твайго прымножыць плён.

Чуеш, Абай, гэта вецер волі

Імя тваё ў свеце агучыў паўсюд.

Мужную песню казахскай долі

Слухае сёння

Планеты люд!

1994

                   Пераклад з кітайскай Міколы Мятліцкага

Мікола Мятліцкі. Вершы Абая

Гулкім тупатам стэпавых скакуноў

Прыімчалі на золку,

Аббіваючы росы.

Суцішуся ў мораку хмурым,

І зноў

З вечнасці чую іх лёт стагалосы.

І гэты свет – не прыцемнены склеп,

У колерах розных дзівосна-зайздросны.

Пад сонцам гартае казахскі стэп

Зімы свае і свае вёсны.

Зноўку сярод жыццёвых нягод,

Адпрэчыўшы самую чорную скруху,

Годна і мужна ўзыходзіць народ

Сілаю думкі і веліччу духу.

Зноўку за вогненны небасхіл

Праўдаю горкай жыцця сягае.

Колькі вы дорыце ранішніх сіл,

Вершы Абая!

Вамі народа дух акрэп,

Вы – як жывыя, адкрытыя раны.

Як жа шырока казахскі стэп

Ў свеце расквеціў свае цюльпаны.

Непераўзыдзеныя ў харастве,

Быццам дамбры струны чароўныя,

Кожнай расінкаю на траве

Цэламу сонцу вялікаму роўныя.